a letter to my parents
A letter of gratitude to my parents
This letter to my parents has been an important step to show my parents gratitude for what they've done in my life. This post about my second vipassana retreat provides its context.
English follows Dutch
Lieve pap, lieve mam,
We zijn vandaag niet zonder reden naar het scheepvaartmuseum gegaan. Op één of andere manier ligt hier een waardevolle herinnering voor mij. Ik weet enkel nog het volgende: een groepje zeelieden stonden destijds in een van de zalen zeelui liedjes te zingen. “Jan, Piet, Joris en Corneel, die hebben baarden, die hebben baarden” zongen ze. Wat vond ik dat prachtig als klein mannetje. Wellicht kunnen jullie je het ook herinneren. Ik vermoed dat het een dagje uit was met elkaar op een zondag.
Waar ik heen wil is het volgende: deze ervaring is slechts een minuscule fractie van een jeugd en opvoeding die zo ongelofelijk rijk en extreem liefdevol is geweest. Vanaf moment 1 hebben jullie je 100 procent gegeven om het mij en Iris zo goed mogelijk te maken. Mam gaf haar carriere op om bij ons te kunnen zijn en ons 24/7 onvoorwaardelijk liefde te kunnen geven. Pap was niet alleen de oneindige bron energie als hij bij ons kon zijn, hij gaf tevens een dusdanig stevige financiële ruggengraat aan het geheel dat het ons aan prachtige ervaringen tezamen nooit geschort heeft. Zo konden we niet alleen op zondag naar het scheepvaartmuseum in Amsterdam maar hebben we gezamenlijk grote delen van Europa ontdekt in de zomer en maakte we elke winter weer pistes onveilig van een groot aantal wintersportgebieden in de Alpen. Dat mochten we meemaken, met elkaar als gezin. Man, man, man, wat een oneindige rijkdom.
Lang keek ik op naar je pap. Zo veel energie en passie voor de zaak. Stevig voor jezelf opkomen en altijd een woordje klaar. Ik legde mezelf de druk op ook zo te worden als jou. Of op z’n minst: even hard te werken voor succes als jou. Dus ik werkte me suf op de middelbare school en op de universiteit. Met resultaat. Alles mocht erop en eraan zitten. Van ontelbare reisjes en unieke ervaringen tot goede inhoudelijke resultaten tot een prachtvrouw van een vriendin. Maar er knaagde wat. En dat begon harder te knagen. En harder. Het was de vraag: waar word ik gelukkig van? Word ik gelukkig van deze moeite om het maatschappelijk-succes-plaatje compleet maken? Ben ik op het juiste pad? Het begon me leeg te zuigen. En op het randje van de afgrond kon ik nog nét m’n studie afronden. De periode van verwarring begon.
Als dat pad het niet was, wat dan wel? Als ik jarenlang zo in m’n kracht heb mogen staan zonder dat het me echt gelukkig maakte, wat miste er dan? Welke aspecten van mij zijn onderontwikkeld? Ik begon kritische blikken te werpen op alles om mij heen, en de wereld werd er niet mooier van. Ik was alles om mij heen aan het afbreken op zoek naar mijn probleem. Door afstand te nemen van m’n vriendin leerde ik dat ik zeer beperkt kon spreken over mijn gevoel en emotie, ik hield alles wat ik dacht altijd in mij, ik kropte dingen op. Door afstand te nemen van verschillende werkgevers leerde ik dat ik op werk zat met een gevoel van ‘wat ik hier doe moet ik perfect doen’, ik moet mij suf werken, mijn status, mijn succes hangt er van af. Ik was ongezond perfectionist. Deze inzichten in mijn zwaktes gaven me stap voor stap weer levensenergie. Maar het deed nog iets: ik begon in te zien waar deze mankementen vandaan kwamen: ze kwamen bij jullie vandaan, en ik zag ze in jullie. Een fase van oordelen was aangebroken, en ik weet dat jullie dat gevoeld hebben. We voelden ons er van beide kanten ziek van. En ik deed wat ik moest doen. Ik moest mezelf verwijderen van dat oordelen. Ik moest me verwijderen van alles en iedereen. Ik stapte op de fiets en reed naar Singapore met een energie die ik nog nooit had gevoeld. Met elke trap op het pedaal weg van mijn oude routine en gewoontes voelde ik me energieker worden.
Ik ben nu 9 maanden terug en heb met de reis mee nu zo’n 2 jaar gewerkt aan het verwijderen van mijn mentale oneffenheden. Er was de fase van inzichten verwerven, er was een fase van oordelen, een fase van verwijdering, en ik kan nu zeggen dat ik van mijn kant klaar ben voor een fase van toenadering. Sterker: ik heb nog nooit zo sterk de drang gevoeld om er nu ook voor jullie te zijn. Jullie namen mij mee vroeger naar het scheepvaartmuseum, ik hoop dat jullie vandaag hebben genoten van het feit dat ik jullie meenam naar dezelfde plek.
Ik hou van jullie.
Bas
Dear dad, dear mom,
We didn't visit The National Maritime Museum without a reason today. Somehow a valuable memory lies here for me. I merely remember the following: a group of sailors were singing songs in one of the exibition rooms. "Jan, Piet, Joris en Corneel, die hebben baarden, die hebben baarden" they sang. I was so impressed, the little fellow I was back then. You might remember this day too. I suspect it was a Sunday we spent with the four of us.
My point being the following: this experience is just a tiny aspect of a youth and upbringing that has been so incredibly rich and affectionate. From the very first moment you gave yourselves 100% to accommodate me and Iris as best as possible. Mom gave up her career to be able to be with us and provide us with her unconditional love 24/7. Dad wasn't only a endless source of energy when he was with us, he also provided all of us with a solid financial base allowing us to experience all sorts of incredible adventures together. We didn't just visit The National Maritime Museum on a Sunday, we explored big parts of Europe in summers together and caused trouble on a wide variety of ski-arena's in the Alps in winter. We were fortunate enough to be able to experience this, as a family. Gosh, what endless fortune.
Dad, I've been looking up to you for a long time. Such amounts of energy and passion for the company. You know how to defend yourself and you're never out of words. I pressured myself to become like you. Or at least work as hard for success as you've always done. So I worked my but off on high school and university. Not without results. It was as complete as it gets. From numerous trips across the world to great academic results to an amazing girlfriend. But something was nagging at me. And it nagged louder. And louder. It was the question: what makes me happy? Will I be happy exerting effort to complete this image of success? Am I on the right track? It started to drain me out. On the edge of collapse I was able to finish my studies. A time of confusion started.
If this wasn't the path to happiness, what is? I have been so seemingly happy and successful for so many years without real fulfillment, what is missing? What parts of me are underdeveloped? I started observing my world with contentious eyes, it didn't get more pretty. I was breaking down everything around me in search of what was bothering me. By loosing my girlfriend I learned that I've always cropped up my feelings and emotions, I wasn't able to express myself in these area's at all. By removing myself from multiple jobs I learned that my working state of mind had always been: whatever I do here needs to be done perfect. I have to work till I can't anymore, my status, my success depend on it. I was an unhealthy perfectionist. These insights into my weaknesses gradually gave me back my life-energy. But it spurred something else. I discovered the origins of these weaknesses: they came from both of you, and I saw my weaknesses in you. A period of judgment from my side came next, and I know you guys have felt it. We were sick from the distance it created between us. I did what I had to do: I removed myself from being able to judge. I removed myself from everything and everybody I knew. I got on a bicycle and cycled to Singapore. It sparked an energy I had never felt before. Every turn of the wheel removing me further away from my old routine and discipline made me come more and more alive.
I'm back home for about 9 months now and I've been working to remove my mental defilements for about the past 2 years. There was the period of gaining insights into my weaknesses, a period of judging their origin, a period of removing myself, but I'm ready for a period of reconciliation now. Moreover: I've never felt the urge to help you guys out this strongly before. You took me to The National Maritime Museum as a kid, I hope you enjoyed me taking you to the same place today.
I love you.
Bas